რატომ მგონია, რომ ღმერთისთვის უფრო ძვირფასი ვარ, ვიდრე ნებისმიერი ჭიანჭველა, ან ძაღლი??

       ადამიანს არასოდეს ეშლებოდა ქედმაღლობა.!

არასოდეს გვეშლება ვიყოთ, იმდენად ეგოცენტრულები, რომ ყველაფრის მიმართ გამოვიჩინოთ გულგრილობა, საკუთარი გადარჩენისათვის. 

ის, რაც თავისთავად კვდება არ არის ადამიანის პასუხისმგებლობა,

მაგრამ ის, რაც უსიყვარულობით კვდება, ადამიანია პასუხისმგებელი ამ უსიყვარულობაზე,  

დღეს ძალიან ძვირფას სიცოცხლეზე მინდა დავწერო. 

სიცოცხლეზე, რომელიც უკვე წმინდაა, რადგან შექმნილია, დაბადებულია, უნიკალურად არის გამოხატული სხვადასხვა ფერსა და ფორმაში.

სიცოცხლე, რომელიც შემოქმედისათვის თანაბრად და თანასწორად ღირსია სიყვარულის. 

ფეისბუქზე პოსტი ვნახე, მორიგი სტატია ნატანჯი ძაღლების შესახებ.

ვფიქრობ სამართლიანია, ბუნება , როდესაც ადამიანებს არ გვეძლევა უფლება ვიყოთ სრულყოფილად ბედნიერები ამ სამყაროში. 

სულ, რაღაც გვაწუხებს და გვტანჯავს.

ერთ-ერთი სინდისის ხმაა. 

ძაღლები, კატები და სხვა ცხოველები დედამიწის ღირსეული წარმომადგენლები არიან. 

ადამიანი არც ერთ მათგანზე ძვირფასი არ არის სამყაროსთვის. 

ის სიკეთე, რესურსი, რომელსაც დედამიწა გვაძლევს მხოლოდ ადამიანის კუჭის ამოსავსებად არ მოდის. 

მოდის, რათა ყველას ეყოს, ყველასთვის იყოს საკმარისი და თუ ჩვენ ამაზე ყველა ერთად ვიფიქრებთ აუცილებლად ვაკმართ,  ყველა არსებას დედამიწის საკვებს. 

ეს საკვები არ არის ვინმეს საკუთრება, არც სხვა არსებები არიან საკუთრების ობიექტები ყველაფერი ერთ დიდ ორგანიზმს სამყაროს ეკუთვნის მხოლოდ. 

ამ ერთიანი ორგანიზმის ნაწილები ვართ ჩვენ და, როდესაც  ვარ მაძღარი , "ბედნიერი", სხვა ადამიანები, სხვა არსებები იტანჯებიან , როგორ შემიძლია ვიყო მშვიდად?

არ შემიძლია და არც ვარ. არც თქვენ ხართ! და ეს მხოლოდ იმიტომ არ ხდება, რომ დაუსრულებელ სურვილებს ვერ იკმაყოფილებთ, ვიკმაყოფილებთ.

კი მეც ამ ყველაფრის ნაწილი მქვია.

ამ უპასუხისმგებლობის ნაწილი. 

ჩემთვის ქრისტიანობაა სიყვარული ..

რა მელოდება თუ მე არ მიყვარს ის სამყარო, ღმერთმა, რომ გადმომცა. თუ არ ვუფრთხილდები?
რისი ღირსი ვარ ?
რა შემიძლია გავაკეთო?
შემიძლია უბრალოდ გავიღო მცირედი, რადგან პური , რომელსაც ვჭამ , მხოლოდ ჩემი ლუკმა არ არის.
ეს პური "გამოისხა" სამყაროსგან..
წყალი , რომელიც გადმოედინება , ეკუთვნის ყველას.
საარსებო საშუალება მივისაკუთრეთ.
საკვები მივისაკუთრეთ და მერე გავყიდეთ.
ის, რაც ჩვენი საკუთრება კი არა საშუალებაა, რომ გადავრჩეთ მივისაკუთრეთ ისე, რომ სხვა არსებები დარჩნენ მშივრები.
ეს ყველას პასუხისმგებლობააა.
გარდა , იმისა, რომ კუთვნილს ვართმევთ, ვექცევით ცუდად.
ვცემთ, ვძალადობთ ყველა ფორმით არსებებზე.
ვაქციეთ საკვებად...
რატომღაც გადავწყვიტეთ , რომ ყველაფერი გვემსხურება და ჩვენ არ უნდა ვემსახუროთ.
მსახურება ორმხრივია დავალებული , რაც უნდა განიმსჭვალოს სიყვარულით..
სიკეთეები პურის სახით , რომ მოგვეცა მხოლოდ ჩვენი არააა.
დედა ბუნება ყველასათვის ისხამს ნაყოფს და არავის ეგონოს, რომ მისი ნაშრომი "მისი" ნაშრომია მხოლოდ.
ის, რასაც ნაშრომს ვუწოდებთ არის საერთო კარადა.და ის ყველასია განურჩევლად ფორმისა. ყველა ის არსება სიცოცხლე , რომ შეუძლია, რომ სუნთქავს, ამ კარადიდან იმსახურებს საკვებს, რადგან "დედამ" ის ყველასათვის მოიპოვა . არა მხოლოდ ერთისთვის.
ასე, რომ ჩემთვის ამ პლანეტაზე სიკეთის ფორმა ეკარგება ყოველ გულგრილობას სხვა არსებების მიმართ, რომ ვიჩენთ.
რომ გვგონია უფლება გვაქვს შევეხოთ.
რომ გვგონია უფლება გვაქვს დავუსეროთ სხეული და ტანჯვისთვის გავიმეტოთ.
ეს ყველაფერი ქრისტეს მიღმააა.
სიყვარულის მიღმა.
ყოველი ნაწამები მშიერი ძაღლი ისეთივე ძვირფასი ღირებულებააა დედამიწის, როგორც ადამიანი.
ეს ჩანაწერი ეხება სხვა არსებებს ადამიანების გარდა.
და არც ერთ შენიშვნას არ მივიღებ, რომელიც იგულისხმებს:- რომ
რა დროს ცხოველებზე დარდია ამდენი ადამიანი იტანჯება!

ლევან ჩახაია